این زندان نماد تحلیل سیاسی کشور ترکیه به شمار می رود زیرا عده ی زیادی از زندانیان آن سیاسی بودند.
بیشتر این زندانیان به صورت ناعادلانه دستگیر شده و اعدام شدند. قسمت های تاریخی مختلفی در زندان اولوجانلار وجود دارد که هر کدام بیانگر تحلیل خاص و وقایع مهم در گذشته است. 

زندان اولوجانلار Ulucanlar در سال ۲۰۰۶ به طور کلی توقیف شد و بجهت بازسازی در سال ۲۰۰۹ به شهرداری آلتنداع انتقال داده شد و در  سال ۲۰۱۱ با هویت جدیدی بازگشایی شد.
این زندان بعد از بازسازی تغییر چشم گیری در صنعت فرهنگ و هنر داشته و در حال حاضر به یک موزه تبدیل گشت.
اگر میخواهید سر از تاریخ سیاسی ترکیه دربیاورید پیشنهاد می شود حتما در سفر به آنکارا به زندان اولوجانلار سری بزنید.
این موزه باستانی نماد شهر آنکارا به شمار می رود.
زندان Ulucanlar مکانی بوده که روح بسیاری از هنرمندان ، نویسندگان و روزنامه نگاران را در خود جای داده است.
بعد از انتقال زندانیان به زندانی دیگر در ترکیه کل منطقه و بعضی از ساختمان ها به واسطه انجمن حفاظت از میراث فرهنگی به ثبت رسیده است.

بیشتر با موزه اولوجانلار آشنا شوید

موزه زندان اولوجانلار، یک زندان ایالتی سابق در آنکارا و اولین زندان جمهوری ترکیه بوده است که در سال ۱۹۲۵ در زمینی به مساحت ۳۴۰۰۰ متر مربع توسط وزارت امور داخلی ساخته شده و بعد از ۸۱ سال در اول ژوئیه ۲۰۰۶ به عنوان زندان تعطیل شد. این زندان توسط شهرداری آلتیندا (Altındağ) مرمت و در ژوئیه سال ۲۰۱۱ به عنوان موزه زندان افتتاح شد که نخستین موزه در نوع خود در ترکیه است.

در ورودی موزه، بخش نهم و دهم قرار دارد که به دلیل اندازه کوچکتر نسبت به سایر بخش های زندان و بنابراین آسایش نسبی، به نام بخش هیلتون شناخته می شود. سیاستمداران برجسته ای مانند بولنت اجویت و عثمان بلوک باشی در این بخش ها قرار گرفته اند که شرح حال آنها بر روی تخت هایشان نشان داده شده است.

فریادهای وحشتناک زندانیان شکنجه شده در سلول های جدا، به هنگام راه رفتن در راهروها از بلندگوها به گوش می رسد. اشعار و آهنگ های عامیانه و تاریخی ترکی نیز به گوش می رسند که یادآور دوره شکنجه و اعدام ها برای بازدیدکنندگان است.

در بخش چهارم، بیست و دو مجسمه مومی وجود دارد که زندانیان را در موقعیت های مختلف در زندگی روزمره خود به نمایش در می آورند. بر روی تخت های بخش پنجم، زندگی نامه زندانیان مهم درج شده است و بخش ششم علاوه بر زندگی نامه های بیشتر، وسایل شخصی زندانیان مانند ساعت، سیگار، ظروف، عینک، قوری و سایر موارد شخصی را نیز در بر می گیرد.

در حیاط زندان حمامی برای زندانیان قرار دارد و عکس زندانیان مهم بر روی شاخه های درخت آرزو در این حیاط آویزان است. همچنین یک چوبه دار در حیاط وجود دارد که نوزده اعدام توسط آن صورت گرفته است.

در صورت درخواست، یک سلول جداشده ویژه وجود دارد که بازدید کنندگان می توانند با پرداخت هزینه، برای پانزده دقیقه یا یک ساعت در این سلول زندانی شوند تا شرایط زندان را بهتر درک کنند.

تاریخچه موزه زندان (اولوجانلار)

موزه زندان (اولوجانلار) به دنبال تاسیس جمهوری ترکیه در سال ۱۹۲۳ در سال ۱۹۲۵ ساخته شد. بنابراین نگاهی به تاریخ این زندان به معنای تحلیل تاریخ سیاسی ترکیه است، زیرا بسیاری از زندانیان سیاسی در این زندان حبس شده بودند. تقریبا غیرممکن است نام همه زندانیانی را ذکر کنیم که ناعادلانه حبس شده اند و در معرض شکنجه یا اعدام قرار گرفتند. این زندانیان شامل نمایندگان پارلمانی مانند عثمان بلوکباشی، نخست وزیرانی مانند یولِنت اسویت، شاعران معروفی مانند ناظم حکمت و احمد عارف، روزنامه نگارانی مانند کانیت آرکایورک، کارگردانانی مانند ییلماز گونی و رهبران انقلابی مانند دنیز گزمیش هستند.

بخش های تاریخی خاصی در این زندان طی شده اند تا توجه همه کشور به آن جلب شود و تحلیل آنها مهم است. به دنبال مداخله نظامی در سال ۱۹۷۱، ارتش ترکیه یک دولت تکنوکرات تشکیل داد که به اصلاح قانون اساسی، محدود ساختن آزادی های شهروندان و آغاز کمپینی در مقابل جنبش انقلابی جوانان در ترکیه دستور داد.

 سه رهبر معروف ارتش آزادی بخش مردمی ترکیه در زندان “Ulucaklar” زندانی شده و حقوق آنها نقض شد. دادگاه رای به اعدام آنها صادر کرد و دنیز گزمیش، یوسف اصلان و حسین اینان در تاریخ ۶ می ۱۹۷۲ اعدام شدند. پس از کودتای نظامی ۱۹۸۰، اردال ارن (۱۷) یک دانش آموز دبیرستانی چپ گرا در این مکان زندانی شد. در ۱۸ دسامبر ۱۹۸۰ پس از اینکه وی به سن قانونی ۱۸ سال رسید اعدام شد زیرا اعدام افراد زیر ۱۸ سال ممنوع بود. یکی از ظالمانه ترین بخش های تاریخ این زندان در ۲۶ دسامبر ۱۹۹۹ رخ داد. به منظور افزایش سطح انزوا، ارتش تصمیم گرفت زندانیان سیاسی را از بخش ها به سلول ها منتقل نماید و در این زمان درگیری خونینی در زندان شکل گرفت که یکی از خونبارترین حوادث زندان های ترکیه است که عمدتاً زندانیانی را شامل می شد که در برابر این انتقال مقاومت کرده بودند. دولت این عملیات را بازگشت به زندگی نامید اما زندانیان به آن روز زندانیان ۱۹ دسامبر می گویند.